„De Revolutionibus”. Księga I. Rozdział X.
„Pierwszą i najważniejszą ze wszystkich jest sfera gwiazd stałych, obejmująca samą siebie oraz cały świat (…).
Z kolei idzie pierwsza z planet, Saturn, który obiegu swego dopełnia w ciągu trzydziestu lat. Za nim Jowisz, dokonujący obiegu w dwunastu latach. Następnie Mars, który odbywa obieg w ciągu dwu lat. Czwarte miejsce w tym szeregu zajmuje sfera o rocznym obiegu, w której, jak powiedzieliśmy, mieści się Ziemia ze sferą Księżyca jakby małym epicyklem. Na piątym miejscu Wenus powraca do pierwotnego położenia co dziewięć miesięcy. Szóste wreszcie miejsce zajmuje Merkury, odbywający obieg w ciągu osiemdziesięciu dni.
A w środku wszystkich ma swą siedzibę Słońce. Czyż bowiem w tej najpiękniejszej świątyni moglibyśmy umieścić ten znicz w innym albo lepszym miejscu niż w tym, z którego on może wszystko równocześnie oświetlać?”

1512

Początek cyklu obserwacji planet – obserwacja Marsa.

1514-1515

Początek spisywania Księgi I.

1515-1516

Obserwacja drogi Słońca, której rezultatem jest odkrycie, że punkt dzienny drogi Słońca przesunął się od czasów Ptolemeusza o przeszło 30 stopni; Mikołaj Kopernik dąży do ustalenia wielkości precesji i związanej z nią długości roku gwiezdnego.

1515

Odkrycia zmienności mimośrodu i ruchomości apogeum słonecznego.

1516

Wykrycie ruchomości apsyd Ziemi oraz niektórych zmian mimośrodu jej drogi.

1519-1520

Ostateczna redakcja Księgi I.

1523

Zakończenie spisywania Księgi II.

1524

Zakończenie prac badawczych nad teorią Księżyca.

1524-1525

Początek spisywania Księgi III.

1525-1526

Opracowanie teorii precesji (rozdziały 1-14 Księgi III).

1527

Ustalenie zmienności mimośrodów ruchomości apsyd Saturna.

1529

Ustalenie zmienności mimośrodów i ruchomości apsyd Jowisza.

1530

Ukończenie pracy nad spisywaniem Ksiąg IV-VI.

1532

Ustalenie zmienności mimośrodów i ruchomości apsyd Wenus.

1533

Poglądy Mikołaja Kopernika wyłożone w rękopisie jego dzieła referowane są papieżowi Klemensowi VII.

1536

Tiedeman Giese opracowuje traktat poświęcony obronie nauki Mikołaja Kopernika.

1539

Marcin Luter wyraża swój sąd o Mikołaju Koperniku: „Ten głupiec chce wywrócić całą sztukę astronomii!” Ale, jak wskazuje Pismo Św. Jozue kazał Słońcu zatrzymać się, a Ziemi nie!” Jerzy Joachim von Lauchen zwany Retykiem przybywa do Fromborka i rozpoczyna współpracę z Mikołajem Kopernikiem nad przygotowaniem rękopisu „De Revolutionibus” do druku; do Księgi II zostają dopisane rozdziały 1-13, do Księgi V rozdziały końcowe, Księgę VI uzupełniono rozdziałami 5-9.

1540

Ponowne obliczanie długości roku gwiezdnego. W Gdańsku wychodzi drukiem „Narratio prima” (Opowieść pierwsza) Jerzego Joachima Retyka propagujące teorie Mikołaja Kopernika. Drukarz norymberski, Jan Petreius ofiarowuje swe usługi związane z drukiem dzieła Mikołaja Kopernika.

1541

Teolog norymberski, Andrzej Osiander namawia Mikołaja Kopernika, aby w przedmowie do swego dzieła przedstawił je jako hipotezę,łagodząc w ten sposób zbyt śmiałą jego wymowę. W Bazylei wychodzi drukiem drugie wydanie „Narratio prima” Mikołaj Kopernik dokonuje ostatniej w swym życiu obserwacji astronomicznej (zaćmienia Słońca). Jerzy Joachim Retyk opuszcza Frombork, zabierając do druku w Norymberdze rękopis „De Revolutionibus” Filip Melanchton, współpracownik Lutra, wypowiada swe zdanie o Mikołaju Koperniku: „Niektórzy sądzą, że to znakomite wypracować rzecz tak absurdalną,  jak ów sarmacki astronom, który porusza Ziemię i zatrzymuje Słońce. Zaiste, mądrzy władcy powinni by powściągnąć utalentowaną lekkomyślność”.

1542

Pierwsze dwa arkusze „De Revolutionibus” wychodzą spod prasy drukarskiej. Mikołaj Kopernik wysyła do Norymbergi napisaną przez siebie przedmowę dedykowaną papieżowi Pawłowi III.
Rozdziały 13 i 14 Księgi I ukazują się drukiem w Wittenberdze pod postacią osobnej książki „De lateribus et angulis triangulorum…” (O bokach i kątach trójkątów), z przedmową Jerzego Joachima Retyka. Astronom krakowski Albert z Bukowa z chlubą wymienia: „Mikołaja Kopernika, kanonika warmińskiego, niegdyś w tym mieście przebywającego, który i to, co już podziwu godnego w przedmiotach matematycznych napisał i co jeszcze więcej wydać zamierza, z tego naszego uniwersytetu jakby ze źródła najprzód zaczerpnął; czemu nie tylko nie zaprzecza (…) ale i owszem wyznaje, że to wszystko zawdzięcza naszej Akademii”.

1543

Dzieło „De Revolutionibus” wychodzi drukiem w Norymberdze.