"De Revolutionibus". Księga I. Rozdział X. „Pierwszą i najważniejszą ze wszystkich jest sfera gwiazd stałych, obejmująca samą siebie oraz cały świat (...). Z kolei idzie pierwsza z planet, Saturn, który obiegu swego dopełnia w ciągu trzydziestu lat. Za nim Jowisz, dokonujący obiegu w dwunastu latach. Następnie Mars, który odbywa obieg w ciągu dwu lat. Czwarte miejsce w tym szeregu zajmuje sfera o rocznym obiegu, w której, jak powiedzieliśmy, mieści się Ziemia ze sferą Księżyca jakby małym epicyklem. Na piątym miejscu Wenus powraca do pierwotnego położenia co dziewięć miesięcy. Szóste wreszcie miejsce zajmuje Merkury, odbywający obieg w ciągu osiemdziesięciu dni. A wśrodku wszystkich ma swą siedzibę Słońce. Czyż bowiem w tej najpiękniejszej świątyni moglibyśmy umieścić ten znicz w innym albo lepszym miejscu niż w tym, z którego on może wszystko równocześnie oświetlać?"

1512	Początek cyklu obserwacji planet - obserwacja Marsa.
1514-1515	Początek spisywania Księgi I.
1515-1516	Obserwacja drogi Słońca, której rezultatem jest odkrycie, że punkt dzienny drogi Słońca przesunął się od czasów Ptolemeusza o przeszło 30 stopni; Mikołaj Kopernik dąży do ustalenia wielkości precesji i związanej z nią długości roku gwiezdnego.
1515	Odkrycia zmienności mimośrodu i ruchomości apogeum słonecznego.
1516	Wykrycie ruchomości apsyd Ziemi oraz niektórych zmian mimośrodu jej drogi.
1519-1520	Ostateczna redakcja Księgi I.
1523	Zakończenie spisywania Księgi II.
1524	Zakończenie prac badawczych nad teorią Księżyca.
1524-1525	Początek spisywania Księgi III.
1525-1526	Opracowanie teorii precesji (rozdziały 1-14 Księgi III).
1527	Ustalenie zmienności mimośrodów ruchomości apsyd Saturna.
1529	Ustalenie zmienności mimośrodów i ruchomości apsyd Jowisza.
1530	Ukończenie pracy nad spisywaniem Ksiąg IV-VI.
1532	Ustalenie zmienności mimośrodów i ruchomości apsyd Wenus.
1533	Poglądy Mikołaja Kopernika wyłożone w rękopisie jego dzieła referowane są papieżowi Klemensowi VII.
1536	Tiedeman Giese opracowuje traktat poświęcony obronie nauki Mikołaja Kopernika.
1539	Marcin Luter wyraża swój sąd o Mikołaju Koperniku: "Ten głupiec chce wywrócić całą sztukę astronomii!" Ale, jak wskazuje Pismo Św. Jozue kazał Słońcu zatrzymać się, a Ziemi nie!" Jerzy Joachim von Lauchen zwany Retykiem przybywa do Fromborka i rozpoczyna współpracę z Mikołajem Kopernikiem nad przygotowaniem rękopisu "De Revolutionibus" do druku; do Księgi II zostają dopisane rozdziały 1-13, do Księgi V rozdziały końcowe, Księgę VI uzupełniono rozdziałami 5-9.
1540	Ponowne obliczanie długości roku gwiezdnego. W Gdańsku wychodzi drukiem "Narratio prima" (Opowieść pierwsza) Jerzego Joachima Retyka propagujące teorie Mikołaja Kopernika. Drukarz norymberski, Jan Petreius ofiarowuje swe usługi związane z drukiem dzieła Mikołaja Kopernika.
1541	Teolog norymberski, Andrzej Osiander namawia Mikołaja Kopernika, aby w przedmowie do swego dzieła przedstawił je jako hipotezę,łagodząc w ten  sposób zbyt śmiałą jego wymowę. W Bazylei wychodzi drukiem drugie wydanie "Narratio prima" Mikołaj Kopernik dokonuje ostatniej w swym życiu obserwacji astronomicznej (zaćmienia Słońca). Jerzy Joachim Retyk opuszcza Frombork, zabierając do druku w Norymberdze rękopis "De Revolutionibus" Filip Melanchton, współpracownik Lutra, wypowiada swe zdanie o Mikołaju Koperniku: "Niektórzy sądzą, że to znakomite wypracować rzecz tak absurdalną, jak ów sarmacki astronom, który porusza Ziemię i zatrzymuje Słońce. Zaiste, mądrzy władcy powinniby powściągnąć utalentowaną lekkomyślność".
1542	Pierwsze dwa arkusze "De Revolutionibus" wychodzą spod prasy drukarskiej. Mikołaj Kopernik wysyła do Norymbergi napisaną przez siebie przedmowę dedykowaną papieżowi Pawłowi III.  Rozdziały 13 i 14 Księgi I ukazują się drukiem w Wittenberdze pod postacią osobnej książki "De lateribus et angulis triangulorum..." (O bokach i kątach trójkątów), z przedmową Jerzego Joachima Retyka. Astronom krakowski Albert z Bukowa z chlubą wymienia: "Mikołaja Kopernika, kanonika warmińskiego, niegdyś w tym mieście przebywającego, który  i to, co już podziwu godnego w przedmiotach matematycznych napisał i co jeszcze więcej wydać zamierza, z tego naszego uniwersytetu jakby zeźródła najprzód zaczerpnął; czemu nie tylko nie zaprzecza (...) ale i owszem wyznaje, że to wszystko zawdzięcza naszej Akademii".
1543	Dzieło "De Revolutionibus" wychodzi drukiem w Norymberdze.

Powrót do strony głównej